Abstrakt

Filozofia ma wartość historyczną i transkulturową, dlatego jest konieczna i niezbędna w życiu człowieka. To samo dotyczy dziedziny wychowania oświatowego. W artykule zwrócono uwagę na zależności zachodzące w rozwoju osobistym człowieka i filozofii. Zagadnienie to zostało omówione w świetle filozofii obiektywnej (realistycznej) i subiektywnej (postmodernistycznej). Ten ostatni twierdzi, że nie ma obiektywnych, uniwersalnych czy racjonalnie uzasadnionych tez. Wszystko sprowadza się do racjonalnego relatywizmu i subiektywizmu. Na tej podstawie nie istnieje konieczność rozwoju osobistego; każdy czyn lub ludzkie zachowanie ma taką samą wartość. Cnoty i słabości są na tym samym poziomie. Jeszcze inne podejście do tej drażliwej kwestii prezentuje filozofia realizmu, która rości sobie prawo i obowiązek człowieka do rozwoju. Rozwój ten zakłada rozwój naturalny i nadprzyrodzony. Człowiek korzysta z takiego rozwoju, osiągając indywidualną doskonałość, osiągając ją codzienną pracą i zgodnie z własnymi wrodzonymi zdolnościami. Decydującym czynnikiem jest walka o samorozwój. Może pomóc współczesnej pedagogice dostrzec potrzebę kształtowania samego człowieka w kulturze high-tech dzisiejszego świata. Biorąc pod uwagę konsekwencje obu wspomnianych nurtów filozoficznych, należy zauważyć, że filozofii realizmu – choć uchodzi ona za staroświecką i niepraktyczną – nie można odrzucić. Ten typ filozofii walczy o prawdziwe dobro człowieka. Dlatego należy to wziąć pod uwagę, patrząc na istoty ludzkie. Nie można prowadzić zdrowej ludzkiej działalności bez zdrowych zasad filozoficznych.