Abstrakt

Spotkanie salezjańskie przedstawia współbraciom, którzy są na etapie formacji początkowej, propozycję specjalnej drogi formacyjnej. Po nowicjacie oraz 2-letnim teologicznym po studiach przechodzą do 2-letniej praktyki wychowawczo-kapłańskiej, aby wykonać jakieś zadanie pracy salezjańskiej. Tradycyjnie nazywa się to „pomocą”. Po upływie tego czasu wracają do seminarium w celu kontynuowania studiów. Taka nietypowa formacja jest często źle rozumiana nawet przez duchownych lub osoby zakonne, a salezjanie są niesłusznie oskarżani o niepotrzebne prowadzenie formacji początkowej długi. Czasami sami salezjanie patrzą na Asystencję bardziej jako na czas bardzo wytężonej pracy niż na początkową fazę formacji. Autor niniejszej pracy, sięgając po te zjawiska, podejmuje trud pokazać, czym naprawdę jest Pomoc. Próbuje wyjaśnić, jak doszło do powstania pomocy w 1901 r., a więc już po śmierci ks. Bosko. Próbuje też wskazać na rolę w tym względzie Ojca Bosko i jego następców. Kończy swoje rozważania kilkoma uwagami pedagogicznymi dotyczącymi współczesnych wyzwań związanych z Asystencją Salezjańską, przed którymi stoją formowani i formujący twarz.