Abstrakt

Temat II: „Błogosławieństwa w polskiej tradycji religijnej” . Błogosławieństwa ze średniowiecza i konsekracje są najbardziej twórczą częścią liturgii. Po chrzcie Polski w 996 r. p.n.e. wchodzą w skład lokalnych ksiąg liturgicznych, czyli: mszałów, pontyfikali i obrzędów. Papieski z Kraków z XI wieku zna 39 formuł, pontyfikał płocki z XII wieku. 78, ale w porządku obrad Biskup wrocławski Henryk I (+ 1319), zawiera 36. Błogosławieństwa oderwane od Eucharystii podkreślają element błagania i błogosławieństwa rzeczy materialnych, poświęconych dobru duchowemu i kapral. Te cele błogosławieństw w ust. XVI odrzucają reformatorów: Nicolao Rej, Stanisława Lutomirskiego czy Martino Krowickiego mówiących, że mamy do czynienia z przesądami, czarami itp. II liczba błogosławieństw ogranicza sam ryt rzymski od 1614 r., a także od tego czasu ryt polski 1631, który jest oparty na tym. Błogosławieństwa w aneksie tego rytuału, z wydania krakowskiego z dn 1892 r., przybyli do. 196 formuł. W dobie Oświecenia biskupi zalecali służenie sobie rytuałów już ogłoszonych. W XIX wieku w niektórych błogosławieństwach widzi się „prawdziwych świadków życia dom". „De benedictionibus” w języku polskim od 1994 r. zawiera w części szóstej księga 42 formuł błogosławieństwa występujących w obrzędach polskich. Wśród tych 20 dotykowych lat liturgiczne i kult świętych, 5 dotyczą ludzi, 7 inne dotyczą pracy i życia wiernych, 4 rzeczy związane z życiem religijnym i dwa służą do poświęcenia stołu w Boże Narodzenie i wydaje się, że Wielkanoc. Brakuje błogosławieństw związanych z liturgią domową i dla pracowników apostolstwo katolickie.