https://doi.org/10.26142/stgd-2025-014
Artykuł analizuje granice tolerancji w świetle etyki odpowiedzialności Hansa Jonasa. Klasyczne liberalne koncepcje – Voltaire’a, Milla i Poppera – pojmują tolerancję jako cnotę współistnienia w stabilnym porządku moralnym i politycznym. Zakładają one jednak świat, w którym ludzkie działanie ma ograniczony zasięg, szkody są odwracalne, a odpowiedzialność dotyczy wyłącznie istniejących osób. Jonas kwestionuje te założenia, twierdząc, że współczesna technika radykalnie zmieniła naturę ludzkiego działania i poszerzyła horyzont moralny o przyszłe pokolenia. Jego ontologia odpowiedzialności pokazuje, że tolerancja traci uzasadnienie tam, gdzie zagraża długoterminowym warunkom ludzkiego życia. W tym ujęciu tolerancja staje się cnotą pochodną, podporządkowaną imperatywowi ochrony kruchej przyszłości człowieka. Artykuł dowodzi, że Jonas dostarcza głębszego, ontologicznego kryterium określania tego, czego nie wolno tolerować w epoce technologicznej.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.