https://doi.org/10.21697/snr.2023.61.1.3
Poniższy artykuł to próba refleksji teologicznej nad stanem małżeństwa katolickiego w Polsce. Punktem wyjścia niniejszej analizy jest nietrwałość i kryzys związków małżeńskich. Celem zaś jest wskazanie na te elementy moralnej doktryny Kościoła, które mogą być strategią zapobiegania temu negatywnemu procesowi. Autor stwierdza, że wynikający z kryzysu małżeństwa pesymizm (duchowy, moralny, etyczny, społeczny itp.) sprawia, że coraz więcej ludzi wybiera życie w związkach, które jedynie zewnętrznie przypominają małżeństwo, ale ani nim nie są, ani nie realizują jego istoty. Związki te są nietrwałe, przez co nie można przez nie zrealizować w pełni życia w małżeńskiego. Autor ukazuje też pewne prawidłowości, które się do takiego stanu przyczyniają, a które nie odnoszą się wyłącznie do polskich małżeństw. Stoi na stanowisku, że pogłębienie świadomości społeczeństwa w tym temacie (potrzeba edukacji) może przynieść korzystne skutki pastoralne. Zdaniem autora bowiem źródłem kryzysu związku małżeńskiego, w rozumieniu etyki katolickiej, jest: liberalizm etyczny, ontologia w miejsce metafizyki klasycznej, ale także problematyka egzystencjalna (skandale moralne oraz braki katolickiego wychowania). Pewnym ratunkiem, w ramach troski duszpasterskiej o dobro małżeństw katolickich, może być powrót do nauczania (jakim szczyci się Kościół katolicki) papieża Jana Pawła II – o małżeństwie i rodzinie.
Dateien herunterladen
Zitierregeln
Zitiert von / Teilen
Lizenz
Deutsch
English
Italiano
Język Polski
