Abstract

Niniejsze rozważania o werbalizacji emocji jako polu zwiększania wolności wewnętrznej i dojrzałości osoby oraz istotnej płaszczyźnie nawiązywania wspólnototwórczego dialogu, stanowią konsekwencję swoistego eksperymentu naturalnego, który zaistniał podczas niedługiego wyjazdu kilkorga reprezentantów Wydziału Studiów nad Rodziną UKSW w ramach programu Erasmus w pierwszej połowie roku akademickiego 2013/14. Program ten, poświęcony dydaktyce dialogu w kontekście europejskiego dziedzictwa kulturowego, przyniósł szczególne owoce nie tylko na płaszczyźnie intelektualnej, lecz przede wszystkim w zakresie tworzenia wspólnoty dydaktycznej i rozwoju kompetencji społecznych jego uczestników. Poniższe opracowanie stanowi interdyscyplinarne ujęcie kilku wątków szczególnie istotnych dla dydaktyki dialogu w perspektywie przełamywania niektórych ograniczeń dojrzałości człowieka: problemu złożoności słownictwa i struktury językowego obrazu świata, trudności w nazywaniu i wyrażaniu emocji oraz dialogu jako narzędzia w zwiększaniu stopnia wolności wewnętrznej i budowania autentycznie ludzkiej – a nie tylko dydaktycznej – wspólnoty.