Abstract

Postęp technologiczny i globalizacja warunkują nowy sposób życia. Specyficzne warunki dorastania dzisiejszych uczniów powodują, iż tradycyjna szkoła wydaje się im nieatrakcyjna, lekcje nużące, a nabywana wiedza i umiejętności nieprzydatne. Chcą uczyć się rzeczy potrzebnych, za pomocą narzędzi „swoich czasów”. Rodzice i pracodawcy oczekują od systemu edukacji przygotowania uczniów do przyszłej pracy zawodowej w sposób zgodny z szybko zmieniającymi się wymaganiami rynków pracy. Społeczeństwo stawia szkole zadanie wyposażenia uczniów w umiejętności i kompetencje, pozwalające na pełnoprawne, aktywne uczestnictwo w codziennych działaniach. Szansę dla szkoły XXI wieku M. Prensky widzi w pedagogice partnerskiej, rozpatrując partnerstwo jako płaszczyznę współpracy pomiędzy szkołą, nauczycielem, uczniem i rodzicami. W wymiarze społecznym pedagogikę partnerską rozważać należy jednak w szerszym kontekście edukacji partnerskiej. Skuteczność dzisiejszej edukacji zależy od działań wykraczających poza relacje wewnątrzszkolne, obejmujących wielopłaszczyznowe współdziałanie szkoły z sektorem publicznym i prywatnym. Fundamentalną kwestię stanowi też konieczność zmian w świadomości edukatorów i całego społeczeństwa.