Abstract

Demencja zgodnie z klasyfikacją ICD-10, to zespół objawów spowodowanych przewlekłą lub postępującą chorobą mózgu, które manifestują się zaburzeniami wyższych funkcji korowych, takich jak: pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, posługiwanie się językiem oraz zdolność do uczenia się i oceny. Pomimo iż demencja nie jest cechą charakterystyczną dla procesu starzenia się, to jednak jej ryzyko wystąpienia poważnie wzrasta wraz z wiekiem. Jest to nieuleczalna choroba przewlekła, zaliczana do wielkich problemów geriatrycznych, która wywołuje szereg negatywnych konsekwencji fizycznych, psychicznych i społecznych. Sama osoba chora na drodze edukacji terapeutycznej musi zostać wyposażona w wiedzę i umiejętności niezbędne do skutecznego samozarządzania własną chorobą (rozpoznawanie i monitorowanie objawów choroby, aktywna postawa i pełne zaangażowanie w proces terapeutyczny, adaptacja do choroby i radzenie sobie z jej konsekwencjami, przestrzeganie zaleceń lekarskich itp.). Jak wiadomo demencja jest chorobą postępującą, która może doprowadzić do całkowitej niepełnosprawności chorego a co za tym idzie konieczności sprawowania całodobowej opieki przez osoby drugie. Biorąc pod uwagę iż opiekunami osób chorujących na demencje są przede wszystkim członkowie najbliższej rodziny (głównie współmałżonek lub dzieci) pojawia się silna potrzeba edukacji terapeutycznej tych osób. Obszary edukacji powinny dotyczyć na przykład zagadnień związanych z istotą choroby, metodami opieki pielęgnacyjnej, podażą leków, zarządzaniem bólem oraz umiejętnością radzenia sobie ze stresem w profilaktyce wypalenia opiekuna. Choroby przewlekłej takiej jak demencja nie da się wyleczyć, ale za pomocą edukacji zdrowotnej można ją skutecznie kontrolować. Celem pracy było przedstawienie problemów i zagadnień, które należy podjąć w toku edukacji terapeutycznej pacjentów z demencją starczą i ich rodzin.