https://doi.org/10.21697/pk.2024.67.4.06
Artykuł analizuje proces demokratyzacji władzy w polskich uczelniach publicznych w świetle ustawy z 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (tak zwanej „Konstytucji dla Nauki”. Punktem wyjścia jest porównanie rozwiązań obecnych z tymi obowiązującymi na mocy wcześniejszej regulacji z 2005 roku. Po podkreśleniu, że tradycją polskiego szkolnictwa wyższego jest kolegialność i samorządność akademicka autor analizuje obowiązujące normy prawne opatrując je komentarzem oraz własnymi spostrzeżeniami związanymi z praktyką stosowania przepisów ustawy w życiu codziennym. Omówione zostały trzy ustawowe i kluczowe zarazem organy uczelni: senat, rada uczelni oraz rektor, przedstawiono również sposób wyboru organów. W opracowaniu wskazano postulaty związane z nowelizacją przepisów ustawy, jak również refleksję dotyczącą potrzeby znalezienia równowagi między centralizacją zarządzania (sprzyjającą efektywności) a demokratyzacją i samorządnością (gwarantujących akademicką tożsamość). Autor wskazuje, że przyszła reforma czy też nowelizacja przepisów powinna zapewnić przejrzyste relacje między rektorem a innymi organami uczelni oraz promować dialog akademicki i poszerzenie partycypacji akademickiej włączając członków społeczności akademickiej w istotne procesy decyzyjne.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.
English
Język Polski
Italiano