https://doi.org/10.21697/pk.2020.63.1.07
Artykuł ten to podjęta próba oceny, z punktu widzenia możliwości budowania pokojowych relacji społecznych, wydarzenia, jakim było podpisanie Dokumentu o braterstwie ludzkim dla pokoju światowego i wzajemnych relacji, w stolicy Emiratów Arabskich Abu Dhabi (Zabi) 4 lutego 2019 r. przez papieża Franciszka i wielkiego Imama islamskiego uniwersytetu al.-Azhar w Kairze, Szejka Al-Azhara Ahmada Al-Tayyeba. Akt ten odbył się na konferencji poświęconej braterstwu ludzkiemu organizowanej przez Muzułmańską Radę Starszych (Muslim Council of Elders), założoną w 2014 roku, mającą za cel przełamanie podziałów i waśni w łonie islamu, a także obronę tej religii przed ekstremistami, oraz krzewienie przesłania ludzkich wartości i tolerancji. Niniejszy dokument, podpisany w kontekście zakładanych celów tego stowarzyszenia, jak i problematyki różnych aktualnych konfliktów religijnych (nie wykluczając aktów terroryzmu) - możemy uznać za akt epokowy. Jest on (w pewnym sensie) zwieńczeniem teologicznych przemyśleń i działań poprzednika papieża Franciszka – Benedykta XVI, który w swoim znamiennym wystąpieniu na uniwersytecie w Ratysbonie (6.09.2006 r. ), określił bardzo odważnie etyczno-teologiczne nieporozumienie, jakim jest uzurpowanie sobie prawa (w imię wyznawanego Boga) do szerzenia swojej religii nie wylkuczając przemocy, co muzułmanie nazywają dżihadem. Stwierdził bowiem, że przemoc jest rzeczą irracjonalną i że, jako taka, nie może odpowiadać naturze racjonalnego (i świętego) Boga, którego wyznajemy. Protesty, jakie wtedy się pojawiły w świecie muzułmańskim, dziś, w akcie tego podpisanego dokumentu, wydają się być już tylko echem niepotrzebnego niezrozumienia się pomiędzy dwoma wielkim religiami.
Tym samym autor artykułu dochodzi do przekonania, iż należy mieć nadzieję, że niniejszy dokument posłuży pokojowi na świecie; tzn. układaniu pozytywnych relacji między chrześcijanami i muzułmanami. Nadto uważa, że należy wyrazić duży szacunek dla sygnatariuszy takiej bardzo ważne wzajemnej deklaracji. Jednakowoż (podkreśla), że dokument ten (chociaż bardzo ważny), sam w sobie niczego nie załatwi w poprawieniu stosunków między zwaśnionymi stronami, jak też nie zmieni myślenia ludzi, których nazywamy fundamentalistami (radykałami). Potrzebna jest dalsza wzajemna praca i wzajemne kontakty w trosce o jeszcze lepsze zrozumienie się i pojednanie. Chciałby niniejszym podkreślić, że ma rację P. Prüffer, który w swojej - wyżej wspomnianej - książce pisał o potrzebie czerpania przez współczesną socjologię (tj. teorię życia społecznego) z dorobku katolickiej doktryny społecznej. A to także oznacza, że nie możemy wykluczyć z tego dorobku kodyfikacji zawartych w KPK. Analizowany dokument, mówiący o wzajemnej tolerancji i braterstwie, jest niniejszem dobrym świadectwem potrzeby takiej wzajemnej współpracy.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
English
Español (España)
Français (France)
Italiano
Język Polski
Deutsch