Abstrakt

Wizja to zdolność postrzegania widzialnego świata zewnętrznego. Podstawowe zadanie wszystkich Teorie widzenia miały wyjaśnić, w jaki sposób odzyskuje się przydatne informacje o świecie zewnętrznym zmieniający się obraz na siatkówce. Teoretycy widzenia proponowali różne ujęcia natury widzenia przetwarzanie odpowiedzialne za nasze postrzeganie obiektów zewnętrznych. Świat łaciński rozważał kwestie procesu wizualnego, ogólnie oparte na teoriach greckich filozofów wizji. Święty Augustyn z Hippony utrzymywał, że duchowe światło jest wewnętrznym światłem idealne formy i światło fizyczne uznano za analogiczne do tego. XI- i XII-wieczne koncepcje natury nie zmieniły radykalnie rozwiązania widzenia problem. Albertus Magnus (Albert Wielki) obszernie rozwinął tradycyjną lokalizację mózgu teorię i uważał, że istnieje ścisła korelacja między funkcjami mózgu a różnymi zdolności psychologiczne: sygnały generowane przez dany obiekt odpowiadały różnym zmysłom gatunków systemowych i dotarła do odpowiednich narządów zmysłów (zawierała specyficzny spiritus sensibilis) drogą za pomocą medium ulokowanego w przestrzeni pozaosobowej. Spiritus visibilis znaleziony w oku był instrumentalne w przekształcaniu sygnałów wytwarzanych przez gatunki obiektów materialnych w sygnały fizjologiczne proces. W następnych stuleciach teorie widzenia kształtowały się zarówno dzięki pracy naukowej, jak i odkryciom artystycznym. W teorii Roberta Bacona gatunek (pierwszy naturalny efekt jakiegokolwiek czynnika) wychodził we wszystkich kierunkach każdy punkt na widocznym obiekcie i dotrzeć do każdego punktu na powierzchni oka. Witelo uważał światło za jeden szczególny przypadek naturalnego działania, który ujawnia tryb wszystkich innych naturalnych odcinków. Błażej z Parmy a Henryk z Langenstein nie wątpił, że widzenie jest wytwarzane przez promienie wewnętrzne, które mogą poddać analizie geometrycznej. Nicolas Oresme udowodnił, że widzenie zachodzi poprzez odbiór promieni emitowane z widzialnego obiektu. Leonardo da Vinci narysował układ komorowy i stworzył wyrafinowany model widzenia. W teorii Williama Ockhama wizja pojawiła się, ponieważ była to wizja charakter przedmiotu oddziałuje na moc widzenia i moc widzenia postrzegania przedmiotu. Teoretycy optyki (zwłaszcza w XVII wieku) stworzyli geometryczne modele widzenia i interpretować przetwarzanie wizualne jako rodzaj obliczeń matematycznych lub kwestionować psychologię rzeczywistość tych modeli. Rene Descartes postulował, że światło działa na siatkówkę bezpośrednio efekt mechaniczny prowadzący do „wibracji” włókien nerwu wzrokowego. Johannes Kepler sformułował tzw
podstawowa zasada fotometrii. Zgodnie z sugestią Felixa Platera ta siatkówka była wrażliwa narząd wzroku, Kepler stworzył na nim poprawny opis powstawania obrazu. Uważał, że promieni załamanych nie można było zignorować, teoria wizualna musiała być kontynuowana z faktami anatomicznymi i on dodał kilka szczegółów dotyczących struktury i właściwości siatkówki. Wizja się pojawiła
obraz rzeczy widzialnych utworzony na wklęsłej powierzchni siatkówki. Odkrycie kory wzrokowej badane przez szkice Hermana Munka i Sigmunda Exnera obszarów wzrokowych człowieka przeniósł teorie widzenia na poziom poznania i aspektów psychologicznych percepcji.