Opublikowane: 2022-12-30

Rola rodziców, nauczycieli i pasterzy wspólnot w formacji chrześcijańskiej dzieci i młodzieży w świetle wybranych pism Ojców Kapadockich

Stanisław Strękowski
Studia nad Rodziną
Dział: Artykuły
https://doi.org/10.21697/snr.2022.59-60.1-2.2

Abstrakt

Każda formacja człowieka rozpoczyna się w środowisku rodzinnym, w którym w epoce starożytnej zarówno w kulturach pogańskich, kulturze judaistycznej jak i w kulturze chrześcijańskiej ojciec zajmował uprzywilejowaną pozycję jako głowa rodziny odpowiedzialna za funkcjonowanie tej małej wspólnoty. Formacja młodzieży chrześcijańskiej w starożytności była wielkim wyzwaniem zarówno dla rodziców jak i dla wspólnoty kościelnej i dotyczyła szeroko dyskutowanego zagadnienia o dostępie do kultury klasycznej bez ryzyka wypaczenia formacji religijno-moralnej otrzymanej w domu rodzinnym.

W pismach św. Bazylego i św. Grzegorza z Nazjanzu w kwestii formacji młodzieży widoczne są próby wykorzystania istniejących instytucji edukacyjnych w celach zbudowania podstaw intelektualnych, na których należy zbudować gmach chrześcijańskiej wiary. Nauczanie religijno-moralne w środowisku judaistycznym było prowadzone również przez posłanych przez Boga nauczycieli, którymi oprócz rodziców byli: Mojżesz, kapłani, prorocy, mędrcy i uczeni w Piśmie. Relacja mistrz/nauczyciel-uczeń w szkołach kultur starożytnych (judaistycznej, grecko-rzymskiej i chrześcijańskiej) odzwierciedla relację ojciec-syn w edukacji rodzinnej. W Aleksandrii, od czasów pierwszych Ptolemeuszy, istniało centrum badawcze zwane Museion, budynek poświęcony Muzom, zarządzany przez kapłana mianowanego przez króla tej dynastii. W ośrodku tym rozwijano wiele dyscyplin naukowych, którymi nie zajmowali się filozofowie i retorzy prowadzący własne szkoły. Nie należy gardzić i odrzucać szeroko rozumianej kultury helleńskiej, której dorobek służy stymulowaniu rozwoju duchowego i intelektualnego człowieka.

W Regułach dłuższych Bazyli Wielki sugeruje, aby lekturą dzieci i młodzieży pozostających pod opieką mnichów było Pismo święte oraz ich roztropna troska o nauczenie rzemiosła tych, którzy wyrażają swoje zainteresowanie taką działalnością. Jest rzeczą oczywistą, że wzorem nauczyciela zarówno dla niego samego jak i dla przełożonych był Jezus Chrystus, który wyraźnie wskazał, iż największym przykazaniem, które zostawia swoim uczniom jest miłość. Bardzo istotną sprawą jest nieustanne czuwanie nad postępowaniem młodych ludzi i natychmiastowe korygowanie popełnianych błędów, aby się one nie utrwalały. W rodzinie takimi osobami są rodzice, którzy z cierpliwością i miłością wychowują swoje dzieci. Dlatego Biskup Cezarei radzi, aby wyznaczyć nad chłopcami kogoś w starszym wieku, większym doświadczeniu od innych i znanego ze swej cierpliwości, by potrafił poprawiać błędy młodych z ojcowską dobrocią i słowami pełnymi mądrości, aby dokonywała się w młodym człowieku naprawa wykroczenia, a dusza jednocześnie ćwiczyła się w panowaniu nad namiętnościami. Widoczna jest ta sama metoda, którą św. Bazyli zaleca młodzieńcom polegająca na powtarzaniu ćwiczeń mających na celu opanowanie cielesnych namiętności.

Słowa kluczowe:

rodzice, nauczyciele, pasterze, wychowanie, Ojcowie Kapadoccy

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Strękowski, S. (2022). Rola rodziców, nauczycieli i pasterzy wspólnot w formacji chrześcijańskiej dzieci i młodzieży w świetle wybranych pism Ojców Kapadockich. Studia Nad Rodziną, 26(1-2(59-60), 11–29. https://doi.org/10.21697/snr.2022.59-60.1-2.2

Cited by / Share

Licencja

Creative Commons License

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.


Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.