https://doi.org/10.21697/fp.2014.2.07
Znaczącym wyzwaniem dla współczesnej pedagogiki przedszkolnej jest konieczność integralnej edukacji, przyjętej za przewodnią ideę wszelkich oddziaływań pedagogicznych. Wyzwanie to nie jest nowością zarówno dla przedszkolnej pedagogiki, jak
i pedagogii – obie bowiem w swej najgłębszej istocie wyrastają z idei integralności i ideę tę realizują w różnorodnych formach i zakresach. Integralny charakter pedagogiki przedszkolnej w jej podstawowych założeniach implikuje tożsame odniesienia w obrębie przedszkolnej pedagogii, znajdując odzwierciedlenie w całej działalności przedszkola. Treści edukacji zakładają oprócz dostarczania dzieciom wiedzy o świecie i rozwijania ich sprawności intelektualnej również kształtowanie sprawności fizycznej i postaw prozdrowotnych, budzenie postaw prospołecznych zarówno w odniesieniu do rodziny, wspólnoty, jak też szerszych grup społecznych, wprowadzanie w świat wartości estetycznych, kształtowanie sfery emocjonalnej i kompetencji moralnych. Integracja treści edukacji opiera się więc
o zasadę wielostronności, dbałości o właściwe relacje składników treści oraz doboru tychże treści z różnych dziedzin wychowania. Analiza współczesnej problematyki integralności człowieka dowodzi jednak, że w obszarach pedagogiki i pedagogii przedszkolnej pomija się niezwykle istotny wymiar człowieka – jego wymiar duchowy. Prezentowany artykuł stanowi próbę praktycznych odniesień do współczesnej pedagogii przedszkolnej w aspekcie stymulowania duchowego rozwoju dziecka jako sfery życiowej przestrzeni, pozwalającej mu na realizowanie własnego człowieczeństwa.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
English
Język Polski