Abstract

Index materiae: Prooemium. I. Historia Curiae Romanae usque ad Vaticanum II. 1. A primordiis Ecclesiae ad CIC 1917. 2. Curia Romana in CIC 1917. II. De conciliari renovatione Curiae Romanae. 1. Postulationes conciliares. 2. Via realizationis postulationum conciliarum. A. Renovatio a Paulo VI facta. B. Continuatio renovationis a Ioanne Paulo II. III. Curia Romana in Constituione Apostolica Pastor bonus. 1. Fines et principia renovationis. 2. Normae generales. 3. Secretaria Status. 4. Congregationes. 5. Tribunalia. 6. Pontificia Consilia. 7. Officia. 8. Cetera Romanae Curiae Instituta. 9. Advocati. 10. Institutiones Sanctae Sedi adhaerentes. Curia Romana, quae est instrumentum necessarium in exercenda suprema, plena et immediata potestate Romani Pontificis in universam Ecclesiam, decurrentibus annis, reformationem indiget. Prima a s. Pio X anno 1908 per Costitutionem Apostolicam Sapienti consilio facta est. Patres Concilii Vaticani II exoptaverunt, ut Curia Romana novae ordinationi, necessitatibus temporum, regionum ac Rituum magis aptatae, subiciatur (Christus Dominus, 9). Haec postconciliaris renovatio opus multum difficile evadit. Duo sunt magni auctores huius renovationis, nempe Paulus VI, praesertim per Consitutionem Apostolicam Regimini Ecclesiae universae (1967) et Ioannes Paulus II per Constitutionem „Pastor bonus” (1988). Ambae Constitutiones optatis Patrum Concilii Vaticani II circa novam ordinationem respondere desiderabant, praesertim quod spectat ad dicasteriorum numerum, eorumque competentiam, propriam procedendi rationem etc. Constitutio autem Ioannis Pauli II insuper fundamenta theologica huius institutionis, eiusque pastoralem indolem — ad mentem et spiritum Vaticani II — late ponit.