https://doi.org/10.21697/pk.2018.61.1.01
W prezentowanym artykule przedmiotem uwagi Autora stała się interpretacja kan. 126 KPK dotyczącego wpływu błędu i ignorancji co do istoty aktu prawnego na jego nieważność. Wykazał on, iż błąd i ignorancja są autonomicznymi wadami aktu prawnego. W zakończeniu opracowania polemizując z poglądem Winfrieda Aymansa i Klausa Mörsdorfa stojącymi na stanowsiku, iż pomiędzy kan. 125 § 2 KPK w którym skodyfikowano wpływ podstępu i bojaźni na ważność aktu prawnego i kan. 126 KPK istnieje pewien brak równowagi wyraził on pogląd, iż takie twierdzenie jest nieuprawnione. Zdaniem Autora o skodyfikowaniu tych zasad zadecydowaly inne racje. Twierdzi on, iż w kan. 125 § 2 KPK prawodawca stworzył możłiwość rozwiązania aktu, ponieważ uznał, że w tym wypadku została naruszona zasada sprawiedliwości. Tym sposobem pragnie on chronić tych, którzy zostali pokrzywdzeni.
W opinii Autora, inny powód zadecydował natomiast o wprowadzeniu zasady skodyfkowanej w kan. 126 KPK. W tym wypadku zadecydowały o tym racje teoretycznoprawne o podłożu ontologicznym w rozumieniu filozoficznym arystotelesowsko-tomistycznym. W jego przekonaniu, zniekształcenie przedmiotu aktu w jego elementach istotnych będące następstwem błędu (ignorancji) substancjalnego z natury rzeczy nie może generować innych następstw, jak tylko nieważność aktu prawnego.
Scarica file
Regole di citazione
##plugins.themes.libcom.share##
English
Język Polski
Italiano