https://doi.org/10.21697/pk.2024.67.3.07
W artykule wskazano konieczność aktualizacji polskich regulacji prawnych, które obecnie nie przystają do współczesnych realiów systemu szkolnictwa wyższego i nauki, a także zasad wynikających z prawa kanonicznego oraz Konkordatu. Przedstawiono podstawy prawne relacji między państwem a Kościołem, wynikające z Konstytucji RP, ustaw wyznaniowych oraz Konkordatu z 1993 roku. Wskazano, że obowiązująca umowa między Rządem RP a Konferencją Episkopatu Polski z 1999 r. jest przestarzała i wymaga dostosowania do ustawy z 2018 roku – prawo o szkolnictwie wyższym i nauce. W opracowaniu zasygnalizowano problemy związane z uznawaniem stopni i tytułów nadawanych przez kościelne podmioty szkolnictwa wyższego, ewaluacją jakości działalności naukowej, oceną jakości kształcenia oraz prowadzeniem szkół doktorskich. Autor krytycznie analizuje obecny podział dziedzin i dyscyplin naukowych postulując między innymi wyodrębnienie prawa kanonicznego jako samodzielnej dyscyplin naukowej w ramach dziedziny nauk prawnych oraz uporządkowanie relacji między klasyfikacjami Stolicy Apostolskiej oraz Polski. W artykule podkreślono, że zmiany legislacyjne powinny respektować zasadę bezstronności światopoglądowej państwa, a zarazem sprzyjać współpracy państwa i Kościoła dla dobra wspólnego. Autor proponuje również opracowanie nowej umowy wykonawczej do Konkordatu oraz o większą aktywność środowisk kościelnych i akademickich w procesie reform, w szczególności w zakresie właściwego stosowania przepisów prawa kanonicznego w jednostkach, które mu podlegają poprzez posiadanie zwierzchności kościelnej. Cytując papieża Franciszka wskazuje na potrzebę odwagi w podejmowaniu dialogu i działań służących rozwojowi uniwersytetów i wydziałów kościelnych, o etosie chrześcijańskim, jak i szerzej – nauk kościelnych w Polsce.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.
English
Język Polski
Italiano