Abstract

Opierając się na Adhortacji „Christifideles laici”, autor przyjmuje założenie, iż należy „podjąć szerokie, pogłębione i systematyczne działania, wspierane nie tylko przez kulturę, ale także środkami ekonomicznymi i ustawodawstwem, ażeby zapewnić rodzinie warunki, by zgodnie ze swym powołaniem była pierwszym miejscem «humanizacji» osoby i społeczeństwa”. W tym celu zajął się tematem roli współczesnej rodziny w kwestii pojednania sakramentalnego. Postawił sobie pytanie, na ile rodzina, rozumiana jako pierwsze środowisko życia i poznania wiary, sprzyja (lub powinna sprzyjać) w doprowadzeniu do pojednania się (w szerszym znaczeniu tego słowa) ze sobą, z Bogiem, i z ludźmi? W odpowiedzi uzyskał przekonanie, iż w wychowaniu liczy się przede wszystkim atmosfera rodzinna, klimat wzajemnego przebaczenia, twórczej (kreatywnej) miłości, jedności. Dziecko w innym przypadku może mieć poważne trudności z rozumieniem sensu pojednania, co uwidocznić się może podczas spowiedzi św., a tym samym w kwestii potrzeby przystępowania do Komunii św. Może to także zaowocować brakiem zaufania do drugiej osoby, np. lękiem przed wejściem na drogę sakramentalnego małżeństwa. Może to skutkować również tendencjami do zejścia na tzw. złą drogę, a z czasem doprowadzić nawet do utraty wiary. Bez dobrego wzorca rodzicielskiego dziecko będzie miało poważne trudności w tworzeniu pozytywnych relacji do wszelkich wartości (rodzinnych, społecznych, religijnych); trudności w pojmowaniu głębszego sensu ich realizacji (np. poprzez potrzebę wspólnego ich przeżywania, tzn. świętowania w rodzinie).