https://doi.org/10.21697/pk.2017.60.2.01
Biskup diecezjalny, który kieruje powierzonym mu Kościołem partykularnym z pełną władzą ustawodawczą, administracyjną i sądowniczą (kan. 391 § 1), jak również poprzez sprawowanie urzędu pasterskiego, jest pierwszą osobą, na której spoczywa misja charytatywna. Prawny przegląd tego obowiązku biskupa, który Kodeks Prawa Kanonicznego i dokumenty Magisterium omawiają wielokrotnie, także z duszpasterskiego punktu widzenia, jest bowiem nieodłącznym elementem zadania kierowania powierzonym mu Kościołem partykularnym i bycia gwarantem ducha kościelnego, że biskup kieruje ku miłości działania prezbiterów, wiernych i stowarzyszeń swojego Kościoła (can. 318 § 1), okazując troskę o najuboższych i najbardziej potrzebujących z tej części Ludu Bożego, której przewodniczy. Tę funkcję zachęcania do dobroczynności, biskup będzie mógł realizować poprzez rady diecezjalne, którym przewodniczy: Diecezjalną Radę ds. Ekonomicznych (kan. 492), Radę Duszpasterską ds. Tę funkcję zachęcania do działalności charytatywnej mogą pełnić rady diecezjalne, którym przewodniczy: diecezjalna rada ds. ekonomicznych (kan. 492), diecezjalna rada duszpasterska i inne ewentualne organy diecezjalne, które może w tym celu powołać, jak np. Caritas, organy, które ma obowiązek tworzyć zarówno na poziomie parafii, jak i na poziomie innych jednostek wchodzących w skład diecezji (kan. 1280). Nadzór nad zarządzaniem dobrami diecezji, który w świetle norm i Magisterium należy do biskupa diecezjalnego, należy więc rozumieć nie tylko jako zwykłą kontrolę, ale także jako podstawową funkcję "kierowania" w zarządzaniu dobrami, aby mogła być realizowana "troska o najuboższych", która jest częścią praktycznej misji Kościoła.
Scarica file
Regole di citazione
##plugins.themes.libcom.share##