Rok 2013 był w Kościele obchodzony jako Rok wiary. Został on zapowiedziany przez papieża Benedykta XVI listem apostolskim Porta fidei, a datę rozpoczęcia tego wydarzenia związał Papież z 50. rocznicą otwarcia II Soboru Watykańskiego. Zaznaczył, że „nie możemy się zgodzić, aby sól zwietrzała, a światło było trzymane pod korcem” (por. Mt 5, 13-16). Także współczesny człowiek, jak Samarytanka przy studni, może na nowo odczuć potrzebę pójścia, aby słuchać Jezusa, który wzywa nas do wiary w Niego i zaczerpnięcia z Jego źródła, wytryskującego wodą żywą (por. J 4, 14). Musimy na nowo odkryć smak karmienia się Słowem Bożym, wiernie przekazywanym przez Kościół i Chlebem życia, danymi jako wsparcie tym, którzy są Jego uczniami (por. J 6, 51). Zatem celem i sensem Roku wiary miało być odnowienie wiary w uczniach Jezusa i zastanowienie się nad tym, co uczynić, by dzielić się nią z radością i by to dzielenie się było skuteczne. Cele te, jak widać, są w ogromnej mierze zbieżne z tym, co Kościół rozumie pod pojęciem katechezy. W adhortacji Catechesi tradendae św. Jan Paweł II pisał, że jest ona wychowaniem w wierze dzieci, młodzieży i dorosłych, a obejmuje przede wszystkim nauczanie doktryny chrześcijańskiej przekazywane na ogół w sposób systematyczny i całościowy, dla wprowadzenia wierzących w pełnię życia chrześcijańskiego .
Logiczne jest zatem, że Rok wiary stał się przedmiotem refleksji katechetycznej. Kolejny numer rocznika „Studia Katechetyczne”, który wychodzi po zakończeniu Roku wiary, poniekąd jako jego owoc, zawiera refleksję poświęconą wierze i jej apologii, wiedzy religijnej i przekazowi prawd doktrynalnych; następnie przechodzi do ukazania znaczenia II Soboru Watykańskiego i jego dojrzałego, katechetycznego owocu – Katechizmu Kościoła Katolickiego, podejmuje też kwestie katechezy dorosłych, mediów i nowej ewangelizacji.
(Z Wprowadzenia)