, Ebin Okah Inah
, Maurice Paul Nkong
, Ame Edet Ekong
https://doi.org/10.21697/seb.5844
Miejskie tereny zielone są często postrzegane w krajach wysoko rozwiniętych jako zielone płuca miast ze względu na ich rolę pośredniczenia między człowiekiem a naturą. Jednak sytuacja wygląda zupełnie inaczej w krajach rozwijających się, gdzie najważniejszy jest dostęp do środków umożliwiających przeżycie. Przeprowadzone badania dotyczą rozkładu przestrzennego otwartych terenów zielonych i parków na badanym obszarze oraz analizy ich zróżnicowania względem jakości. W badaniu wykorzystano zarówno źródła pierwotne, jak i wtórne. Łącznie 400 egzemplarzy kwestionariusza zostało rozdanych respondentom. Wstępna analiza została przeprowadzona przy użyciu statystyki nieparametrycznej, podczas gdy hipotezę przetestowano przy użyciu statystyki parametrycznej/wnioskowania chi-kwadrat. Wynik pokazuje, że istnieją istotne różnice w jakości miejskich terenów zielonych przy (χ2 = 588,680, p < 0,05) i dostępności (χ2 = 942,200, p < 0,05) w metropolii Calabar. Ponadto, wykorzystano urządzenie Global Positioning System (GPS) do zebrania współrzędnych terenów zielonych i parków, tak by wyznaczyć ich położenie. Do wizualizacji rozmieszczenia przestrzennego otwartych terenów zielonych i parków na tym obszarze wykorzystano system GIS. Wynik został przedstawiony w formie mapy. We wnioskach końcowych zalecono dążenie do zaniechania niszczenia elementów flory miejskich terenów zielonych i parków związanego z pozyskiwaniem drewna opałowego. Dodatkowo zalecono dążenie do poprawy jakości otwartych terenów zielonych i parków poprzez wytyczenie oraz właściwe oznakowanie dróg, tras turystycznych i ścieżek rowerowych.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
English
Język Polski