Opublikowane: 2023-12-30

Stary Zamek w Grodnie od końca XVI w. do początków XVIII w. Architektura oraz układ funkcjonalny

Mikola Volkau
Artifex Novus
Dział: Artykuły tematyczne
https://doi.org/10.21697/an.13461

Abstrakt

Stary Zamek w Grodnie jest jedną z ważniejszych rezydencji królewskich na terenie dawnej Rzeczypospolitej. Okres jej największej świetności zaczął się z końcem XVI w., kiedy Stefan Batory wzniósł na miejscu dawnego murowanego zamku książąt litewskich okazałą renesansową rezydencję. Zespół pisanych i graficznych źródeł zebranych i częściowo opublikowanych przez badaczy jest podstawową bazą dla badań nad architekturą Starego Zamku.

Stefan Batory na pewno nie zdołał sfinalizować budowy swojej siedziby, chociaż został ukończony główny gmach – pałac, w którym monarcha spędził ostatni rok życia i zmarł. Grodzieńską rezydencję wykorzystywali także królowie z dynastii Wazów. Szczególnie ważną rolę odegrał królewicz Władysław, który kontynuował jej przebudowę.

Parter pałacu był podzielony na kilka „sklepów”, które pełniły funkcję gospodarczą. Na piętro prowadziły główne zewnętrzne jednobiegowe schody, dodatkowe klatki schodowe były też po obu stronach pałacu. Piano nobile podzielono na publiczną część po lewej stronie i prywatne królewskie apartamenty po prawej. Na lewo od sieni znajdowały się izba stołowa, która była najbardziej reprezentacyjnym pomieszczeniem pałacu, i sala audiencyjna w narożnym pomieszczeniu. Sypialnia królewska, w której zmarł Stefan Batory, znajdowała się w niewielkim pokój pośrodku pałacu od strony miasta, obok niej był gabinet. W czasie Wazów sypialnia królewska została przeniesiona do większego pokoju na rogu pałacu, a obok głównego wejścia został ulokowany pokój dla straży królewskiej. Prywatne pokoje królewskie były przedłużone na południowy zachód, poprzez murowany korytarz w średniowiecznej ścianie łączyły się z kaplicą nad bramą, łaźnią i Salą Alabastrową w dawnej dwupiętrowej wieży-bramie w południowej pierzei zamku. Na zachód od niej istniała jeszcze jedna przebudowana wieża dawnego zamku gotyckiego, którą razem z piętrowym budynkiem obok przeznaczono na posiedzenia sądów grodzkiego i ziemskiego. Ostatnie budynki były jednokondygnacyjne: murowane oficyna i wielkie kuchnie królewskie wzdłuż północnej strony i drewniane mieszkania dla sług pomiędzy bramą a łaźnią.

Trudnym czasem dla rezydencji grodzieńskiej była okupacja moskiewska w latach 1655–1661. Znaczna dewastacja była spowodowana działaniami wojennymi i brakiem starań o szybką naprawę. W 1673 r. została podjęta decyzja o prowadzeniu każdego trzeciego sejmu Rzeczypospolitej w Grodnie, po czym na Starym Zamku ruszyły prace budowlane. Oprócz odnowienia dachów i sklepień został zmieniony układ pomieszczeń na piętrze pałacu w celu stworzenia większej sali dla posiedzeń senatu, a z południowej strony dziedzińca zamkowego ulokowano izbę poselską. Większość innych pomieszczeń na parterze i piętrze pałacu, w bramie i dawnej łaźni przekazano na cele mieszkalne.

W czasie wielkiej wojny północnej Stary Zamek nie został zniszczony, jednak celowe uszkodzenie budynków przez żołnierzy rosyjskich spowodowało jego dalszy upadek. Pomieszczenia próbowano konserwować, lecz poważnych starań w kierunku renowacji zamku nie podejmowano. Na pewno już wkrótce po wojnie zrezygnowano z pomysłu odnowienia siedziby sejmowej na dawnym miejscu, a po 1736 r. August III zdecydował się na wzniesienie rezydencji na Nowym Zamku.

Słowa kluczowe:

rezydencje królewskie, rezydencje sejmowe, zamki, Stefan Batory, Wielkie Księstwo Litewskie, Grodno

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Volkau , M. (2023). Stary Zamek w Grodnie od końca XVI w. do początków XVIII w. Architektura oraz układ funkcjonalny. Artifex Novus, (7), 78–104. https://doi.org/10.21697/an.13461

Cited by / Share


Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.