Opublikowane: 2018-12-31

Zagrożenia i czynna ochrona ptaków koryta rzeki: postulaty do strategii ochrony awifauny Wisły Środkowej

Dariusz Bukaciński , Monika Bukacińska , Arkadiusz Buczyński
Studia Ecologiae et Bioethicae
Dział: Artykuły naukowe
https://doi.org/10.21697/seb.2018.16.4.01

Abstrakt

W ciągu ostatnich 34 lat mocno zmieniała się struktura zagrożeń dla ptaków siewkowych Charadriiformes zasiedlających wyspy w korycie Wisły, przede wszystkim mew, rybitw i sieweczek. Podczas gdy w latach 1985-1994 głównymi zagrożeniami dla lęgów były wezbrania wód, drapieżnictwo wrony Corvus corone cornix i sroki Pica pica, a lokalnie również niekontrolowany wypas zwierząt hodowlanych, to w latach 2005-2014 były nimi przede wszystkim presja norki amerykańskiej Neovision vision i lisa Vulpes vulpes oraz masowe wyroje meszek (krwiopijne muchówki z rodziny Simuliidae). Obecność tych zagrożeń prowadziła do blisko zerowego sukcesu lęgowego i wzmożonej śmiertelności ptaków dorosłych na lęgowiskach. W efekcie nastąpił gwałtowny spadek liczebności większości gnieżdżących się tam gatunków mew, rybitw i sieweczek. W 2015-2018 obok drapieżnictwa wcześniej wymienionych ssaków do kluczowych zagrożeń należały: presja zdziczałych kotów i psów oraz coraz częstsza i coraz bardziej masowa obecność ludzi na wyspach, zwłaszcza zmotoryzowanych. W obliczu sytuacji grożącej wyginięciem najpierw mewy siwej Larus canus, a później również innych gatunków ptaków, w latach 2005-2006 rozpoczęliśmy program czynnej ochrony zagrożonych gatunków wysp środkowej Wisły. Obejmował on (a) redukcję liczebności norki amerykańskiej (głownie poprzez odłowy w pułapki i eutanazję) i lisa (głownie poprzez odstrzał), (b) neutralizowanie obecności tych drapieżników oraz zwierząt hodowlanych w pobliżu lęgowisk poprzez ogrodzenia elektryczne (dla dużych agregacji gniazd) oraz poprzez zabieg włączający wykorzystanie inkubatorów i drewnianych atrap jaj (dla gniazd pojedynczych i mniejszych agregacji), (c) odnawianie siedlisk lęgowych poprzez usuwanie podrostu wierzbowo-topolowego i klonu jesionolistnego Acer negundo, a w przypadku mewy siwej również (d) zwiększanie różnorodności genetycznej w obrębie kolonii lęgowych poprzez wzajemną wymianę lęgów między gniazdami oddalonymi od siebie niemniej niż kilkanaście kilometrów. Najważniejszym postulatem, kluczowym dla powodzenia całego programu ochrony zagrożonych gatunków koryta rzeki jest prowadzenie czynnych działań ochronnych w sposób kompleksowy i co najważniejsze nieprzerwanie jeszcze przez co najmniej pięć lat (do roku 2023), optymalnie przez całą dekadę (2019-2028). Obok działań ochronnych niezbędne też będzie prowadzenie monitoringu przyrodniczego, który powinien obejmować (a) zmiany liczebności i rozmieszczenia najważniejszych gatunków ptaków koryta rzeki, (b) ocenę sukcesu lęgowego i śmiertelności ptaków dorosłych na lęgowiskach, oraz (c) zmiany liczebności i rozmieszczenia drapieżnych ssaków w pobliżu najważniejszych lęgowisk ptaków. Wydaje się też, że jednym z bardzo ważnych zadań na najbliższe lata będzie przeciwstawienie się wznowieniu planów kompleksowej regulacji środkowego odcinka rzeki, co bezpowrotnie zniszczyłoby ten unikalny już w skali światowej ekosystem.

Słowa kluczowe:

Wisła Środkowa, mewy i rybitwy, aktywna ochrona

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Bukaciński, D., Bukacińska, M., & Buczyński, A. (2018). Zagrożenia i czynna ochrona ptaków koryta rzeki: postulaty do strategii ochrony awifauny Wisły Środkowej. Studia Ecologiae Et Bioethicae, 16(4), 5–23. https://doi.org/10.21697/seb.2018.16.4.01

Cited by / Share


Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.