W demokratycznym państwie prawa, w którym prawa obywatelskie powinny stanowić fundament postępowania administracji publicznej wobec osób fizycznych, konieczne jest dokładne określenie przesłanek pozbawienia wolności osoby fzycznej. Dotyczy to również sytuacji szczególnego zagrożenia bezpieczeństwa państwa. Oczywiste jest bowiem, że w takiej sytuacji należy stosować wyjątkowe środki służące ochronie państwa i mieszkających w nim ludzi. Takim środkiem jest określone w ustawie z 21 czerwca 2002 r. o stanie wyjątkowym odosobnienie będące administracyjnoprawnym środkiem prawnym pozwalającym na pozbawienie wolności osoby, gdy zaistnieje jedna z trzech przesłanek szczególnych: jej działalność zagraża konstytucyjnemu ustrojowi państwa, bezpieczeństwu obywateli lub porządkowi publicznemu, odosobnienie jest niezbędne do zapobieżenia popełnienia czynu karalnego lub odosobnienie jest niezbędne do zapobieżenia uniemożliwienia ucieczki po jego popełnieniu oraz przesłanki ogólnej, wedle której odosobnienie powinno być proporcjonalne do zastosowanego celu, dla którego wprowadzono stan wyjątkowy. Nadto niedopuszczalne jest wydanie decyzji o odosobnieniu, gdy wystąpi jedna z przesłanek negatywnych. Przesłankami negatywnymi decyzji o odosobnieniu są wiek danej osoby lub ochrona wynikająca z immunitetu. Rozstrzygnięcie o odosobnieniu ma formę decyzji administracyjnej, która podlega kontroli sądu administracyjnego.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share