WADLIWOŚĆ SKŁADU SĄDU JAKO BEZWZGLĘDNA PRZYCZYNA ODWOŁAWCZA

Jan Kil

doi:10.21697/zp.2021.21.4.10

Opublikowane: 2021-12-26

Tom 21 Nr 4 (2021)

WADLIWOŚĆ SKŁADU SĄDU JAKO BEZWZGLĘDNA PRZYCZYNA ODWOŁAWCZA

Jan Kil

Zeszyty Prawnicze

Dział: Artykuły

https://doi.org/10.21697/zp.2021.21.4.10

Abstrakt

Artykuł poświęcony został problematyce wadliwości kompozycji składu orzekającego w sprawach karnych w kontekście zaktualizowania się bezwzględnych przyczyn odwoławczych. W opracowaniu analizie poddano dyspozycje art. 439 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., jak również omówiono występujące na kanwie rzeczonej regulacji rozbieżności interpretacyjne. W publikacji sformułowano także postulaty de lege ferenda odnoszące się do bezwzględnych przyczyn odwoławczych związanych z wadliwą kompozycją składu sądu. W tym zakresie w artykule zaproponowano między innymi wprowadzenie definicji legalnych pojęć, o których mowa w art. 439 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., jak również zgłoszono postulat uzupełnienia obowiązującej regulacji karnoprocesowej o domniemanie, oparte na konstrukcji domniemania formalnego, zgodnie z którym to domniemaniem w razie powstania wątpliwości, czy stwierdzone przez sąd odwoławczy uchybienie procesowe w zakresie obsady sądu stanowi względną, czy bezwzględną przyczynę odwoławczą, należy domniemywać, że uchybienie to stanowi uchybienie, o którym mowa w art. 439 § 1 k.p.k.

Słowa kluczowe:

proces karny; skład sądu; bezwzględne przyczyny odwoławcze; względne przyczyny odwoławcze; defnicje legalne; domniemanie formalne.

Pobierz pliki

PDF

Zasady cytowania

Kil, J. (2021). WADLIWOŚĆ SKŁADU SĄDU JAKO BEZWZGLĘDNA PRZYCZYNA ODWOŁAWCZA. Zeszyty Prawnicze, 21(4), 237–264. https://doi.org/10.21697/zp.2021.21.4.10

Cited by / Share

Bibliografia

Cieślak M., Polska procedura karna. Podstawowe założenia teoretyczne, Warszawa 1984.
Google Scholar

Cieślak M., Dzieła wybrane, t. I: Zagadnienia dowodowe w procesie karnym, red. S. Waltoś (przy współpr. M. Rusinka i S. Steinborna), Kraków 2011.
Google Scholar

Czachórski W., Domniemania prawne w projekcie kodeksu cywilnego polskiego, «Państwo i Prawo» 5-6/1948, s. 46-61.
Google Scholar

Czarnecki P., Kontrowersje wokół wyznaczania sędziów w sprawach karnych na tle zasady uczciwego procesu, «Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych» 1/2007, s. 27-43.
Google Scholar

Daszkiewicz W., Prawo karne procesowe. Zagadnienia ogólne, Bydgoszcz 1999.
Google Scholar

Ereciński T., Gudowski J., Iwulski J., Prawo o ustroju sądów powszechnych. Ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa. Komentarz, red. J. Gudowski, Warszawa 2009.
Google Scholar

Gaberle A., Dowody w sądowym procesie karnym. Teoria i praktyka, Warszawa 2010.
Google Scholar

Gizbert-Studnicki T., Znaczenie terminu „domniemanie prawne” w języku prawnym i prawniczym, «Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny» 1/1974, s. 101-114.
Google Scholar

Grzegorczyk T., Środki zaskarżenia w orzecznictwie Sądu Najwyższego, «Prokuratura i Prawo» 10/2000, s. 31-57.
Google Scholar

Grzegorczyk T., Kodeks postępowania karnego oraz ustawa o świadku koronnym. Komentarz, Warszawa 2008.
Google Scholar

Grzegorczyk T., Tylman J., Polskie postępowanie karne, Warszawa 2011.
Google Scholar

Grzeszczyk W., Bezwzględne przyczyny odwoławcze w orzecznictwie Sądu Najwyższego, «Prokuratura i Prawo» 4/1995», s. 20-46.
Google Scholar

Grzeszczyk W., Kasacja w procesie karnym (według noweli do kodeksu postępowania karnego z dnia 29 czerwca 1995 r.), Warszawa 1996.
Google Scholar

Hofmański P., Sadzik E., Zgryzek K., Kodeks postępowania karnego, I: Komentarz do artykułów 297-467, red. P. Hofmański, Warszawa 2004.
Google Scholar

Jasiński W., Skutki procesowe naruszenia przepisów o wyznaczaniu składu orzekającego w sprawach karnych, [w:] Węzłowe problemy procesu karnego, red. P. Hofmański, Warszawa 2010, s. 972-983.
Google Scholar

Jezusek A., Zastosowanie reguły in dubio pro reo przy rozstrzyganiu zagadnień prawnych, «Państwo i Prawo» 6/2012, s. 63-75.
Google Scholar

Karczmarska D., Bezwzględne przyczyny odwoławcze a dopuszczalność konwalidacji orzeczenia, [w:] Profesor Marian Cieślak – osoba, dzieło, kontynuacje, red. W. Cieślak, S. Steinborn, Warszawa 2013, s. 791-807.
Google Scholar

Kalinowski S., Polski proces karny, Warszawa 1972.
Google Scholar

Kil J., Kulawik S., Domniemanie niewinności i domniemanie dobrej wiary jako domniemania formalne, «Rejent» 8/2014, s. 50-63.
Google Scholar

Kil J., Prawda w procesie karnym, Warszawa 2015.
Google Scholar

Kmiecik R., Konwalidacja i konwersja wadliwych dowodów, «Państwo i Prawo» 5/1989, s. 91-100.
Google Scholar

Kosonoga J., Nienależyta obsada sądu jako przesłanka uchylenia orzeczenia, «Białostockie Studia Prawnicze» 1/2018, s. 63-80. DOI: https://doi.org/10.15290/bsp.2018.23.01.04
Google Scholar

Kruszyński P., Kil J., Naruszenie prawa materialnego jako podstawa wzruszenia orzeczenia, «Roczniki Administracji i Prawa» 1/2018, s. 231-241. DOI: https://doi.org/10.5604/01.3001.0012.6001
Google Scholar

Lipczyńska M., Znaczenie i funkcje zasady in dubio pro reo w procesie karnym, «Państwo i Prawo» 10/1967, s. 551-563.
Google Scholar

Marszał K., Proces karny. Zagadnienia ogólne, Katowice 2013.
Google Scholar

Morawski L., Domniemania faktyczne i reguły dowodu prima facie, «Studia Prawnicze» 1-2/1980, s. 217-241.
Google Scholar

Morawski L., Domniemania a dowody prawnicze, Toruń 1981.
Google Scholar

Muras Z., Bezwzględne przyczyny odwoławcze w polskim procesie karnym, Toruń 2004.
Google Scholar

Murzynowski A., Istota i zasady procesu karnego, Warszawa 1984.
Google Scholar

Nelken J., Ciężar dowodowy w procesie karnym, «Nowe Prawo» 6/1969», s. 880-895.
Google Scholar

Nelken J., Zasada in dubio pro reo w procesie karnym, «Nowe Prawo» 3/1971, s. 340-350.
Google Scholar

Rogalski M., [w:] Proces karny. Część ogólna, red. G. Artymiak, M. Rogalski, Warszawa 2012.
Google Scholar

Rosengarten F., In dubio pro reo, «Nowe Prawo» 12/1973, s. 1783-1791.
Google Scholar

Skrętowicz E., [w:] R. Kmiecik, E. Skrętowicz, Proces karny. Część ogólna, Warszawa 2009.
Google Scholar

Steinborn S., Konwalidacja wadliwej rozprawy oraz częściowe uchylenie wyroku w świetle bezwzględnych podstaw odwoławczych z art. 439 § 1 k.p.k. (na marginesie wyroku SN z 21 listopada 2001 r., III KKN 81/01), «Palestra» 5-6/2003, s. 73-90.
Google Scholar

Sygit B., Juchacz W., Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2011 r., V KK 281/10, [w:] Prawo i administracja, t. X, red. B. Sygit, Piła 2012, s. 285-289.
Google Scholar

Śliwiński S., Polski proces karny przed sądem powszechnym. Zasady ogólne, Warszawa 1959.
Google Scholar

Świecki D., [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego, II: Komentarz aktualizowany, «Lex/el.» 2020, art. 439.
Google Scholar

Tęcza-Paciorek A., Zasada domniemania niewinności w polskim procesie karnym, Warszawa 2012.
Google Scholar

Waltoś S., Konwalidacja w procesie karnym, «Nowe Prawo» 4/1960, s. 494-498.
Google Scholar

Waltoś S., Proces karny. Zarys systemu, Warszawa 2009.
Google Scholar

Ważny A., Czarnecki P., [w:] Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. A. Sakowicz, Warszawa 2016.
Google Scholar

Wędrychowska E.L., [w:] Nowe uregulowania prawne w Kodeksie postępowania karnego z 1997 r., red. P. Kruszyński, Warszawa 1999.
Google Scholar

Wróblewski J., Domniemania w prawie – problematyka teoretyczna, «Studia Prawno-Ekonomiczne» 10/1973, s. 7-36.
Google Scholar

Zabłocki S., [w:] Kodeks postępowania karnego, III: Komentarz, red. Z. Gostyński, Warszawa 2004.
Google Scholar

Zielinko I., Wyłączenie sędziego w postępowaniu karnym a gwarancje konstytucyjne, «Przegląd Więziennictwa Polskiego» 94/2017, s. 123-153.
Google Scholar

Ziembiński Z., Logika praktyczna, Warszawa 2007.
Google Scholar