Opublikowane: 2018-01-10

Forma i materia a natura ciągłości prawnej

Rafał Mańko
Zeszyty Prawnicze
Dział: Artykuły
https://doi.org/10.21697/zp.2017.17.2.10

Abstrakt

Streszczenie

Rozróżnienie na formę i materię (treść, substancję), wywodzące się z filozofii, odgrywa znaczącą rolę we współczesnym naukowym dyskursie prawniczym. Z tego względu istotne wydaje się skonfrontowanie zjawiska ciągłości prawnej z zastanymi w naukowym dyskursie prawniczym rozumieniami rozróżnienia na formę i materię. Celowość podjętej analizy uzasadniona jest faktem, że w naukowym dyskursie prawniczym wskazanie, że pewien sposób rozumowania ma charakter „formalistyczny”, lub też że dane zjawisko jest „czysto formalne”, lecz nie „materialne” ma silny charakter ocenny. We wcześniejszych pracach autor zaproponował, w nawiązaniu do prac m.in. K. Rennera i h. Collinsa, posługiwanie się koncepcją „reliktów prawnych” (legal survivals) w celu konceptualizacji zjawiska ciągłości prawnej poprzez odwołanie się do trwania, pomimo transformacji ustrojowej, konkretnych i określonych instytucji prawnych, które w nowych warunkach częstokroć zmieniają swoją funkcję społeczno-gospodarczą. Daje to asumpt do sformułowania pytania badawczego, czy relikty prawne mają charakter „formalny” czy „materialny”. Odwołując się do czterech różnych sposobów rozumienia dychotomii forma/materia we współczesnym naukowym dyskursie prawniczym, praca odpowiada na tak postawione pytanie badawcze, wskazując, w jakim znaczeniu ciągłość prawna może zostać określona jako „formalna”, a w jakim – jako „materialna”.

Słowa kluczowe:

ciągłość prawna, relikty prawne, forma, materia.

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Mańko, R. (2018). Forma i materia a natura ciągłości prawnej. Zeszyty Prawnicze, 17(2), 207–234. https://doi.org/10.21697/zp.2017.17.2.10

Cited by / Share


Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.