https://doi.org/10.21697/zp.2024.24.1.11
Kryzys, który dotknął państwa Europy, wywołany chociażby wojną na Ukrainie, spowodował konieczność dokonania zmian w zakresie realizacji dotychczasowej polityki fiskalnej państwa i uzasadniał przejście do tzw. polityki antykryzysowej. Konsekwencje z tego wynikające widoczne stały się również w obszarach działań dotyczących kwestii socjalnych. W ramach rządowej tarczy energetycznej wprowadzono wiele skierowanych do obywateli rozwiązań, które miały zapewnić wsparcie w walce z wysokimi cenami energii i jej źródeł. Gospodarstwa domowe mogły skorzystać z dodatku węglowego, dodatku na inne źródła ciepła czy dodatku elektrycznego. Realizację zadań w tych obszarach przekazano samorządom terytorialnym, a konkretnie gminom. Organem właściwym w sprawach dodatków grzewczych czy dodatku osłonowego stał się w pierwszej instancji wójt, burmistrz, prezydent miasta, w drugiej samorządowe kolegia odwoławcze. Praktyka stosowania przepisów prawa, regulujących przyznawanie wymienionych form pomocy nie była i nadal nie jest pozbawiona trudności. Warto zwrócić uwagę między innymi na możliwość przyznawania dodatków elektrycznych osobom, które korzystają z energii na potrzeby własnego gospodarstwa domowego, jednak nie są stronami umowy na jej dostawę zawartej z przedsiębiorstwem energetycznym czy zasadność przyznania dodatku grzewczego kilku gospodarstwom domowym zamieszkującym pod jednym adresem w odrębnych lokalach.
Scarica file
Regole di citazione
##plugins.themes.libcom.share##
English
Italiano
Język Polski