Zapewnienie efektywnego systemu wsparcia organów władzy publicznej dla dorosłych osób z niepełnosprawnościami i ich opiekunów powinno być podstawowym zadaniem państwa. Tymczasem analiza istniejących regulacji prawnych prowadzi do wniosku, że brak w tym zakresie przemyślanych rozwiązań systemowych, zaś wprowadzone instrumenty wsparcia cechuje przypadkowość i incydentalność. Celem autora było uzasadnienie sformułowanej tezy o niekonsekwentnej polityce państwa w zakresie świadczeń opiekuńczych przyznawanych opiekunom dorosłych osób z niepełnosprawnościami. W tym celu wskazuje on, że rodziny osób z niepełnosprawnościami traktowane są przez państwo skrajnie nierówno. Wysokość pomocy zależy od tego, czy niepełnosprawność była stwierdzona w dzieciństwie (wtedy pomoc jest wyższa), czy w wieku dorosłym (bo jest to skutek np. wypadku komunikacyjnego). Niekonsekwencję tę autor ukazuje, zderzając istniejące regulacje normatywne z orzecznictwem sądów administracyjnych. Całość zaś osadza w kontekście dwóch przełomowych orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, które do dziś nie zostały przez ustawodawcę wykonane.
Scarica file
Regole di citazione
##plugins.themes.libcom.share##