Pewne wyrażenia prawne, znane niegdyś ogólnie, z czasem stają się niezrozumiałe. Ciekawym przykładem tego jest sformułowanie ex iure manum consertum omawiane przez antykwarystę. Aulus Gellius zapytał Sulpiciusa Apollinarisa słynnego wówczas znawcę literatury co oznaczają słowa ex iure manum consertum. Ten w odrzekł mu, że jest znawcą literatury a nie prawa, a tego sformułowania nie ma na kartach Annales. Kiedy jednak Gellius wyrecytował tę frazę z dzieła Enniusa, Supicius Apollinaris skonstatował, że Ennnius zaczerpnął je od jakiegoś jurysty i odesłał Gelliusa do jurystów i ich dzieł. Gellius po zbadaniu sprawy doszedł do wniosku, że, jeśli toczył się spór (in iure) o jakąś rzecz (de re) znajdującą się (in re praesenti) przed pretorem, czy to o grunt, czy o coś innego, trzymając tę rzecz w ręku (in iure manum consererent), dokonywano jej windykacji w uroczystych słowach. Z czasem, po rozszerzeniu granic państwa, pretorzy nadmiernie zajęci w sprawach dotyczących windykacji udawali się niechętnie daleko położonych spornych rzeczy. Zatem, za milczącym przyzwoleniem (tacito consensu), wbrew Ustawie XII Tablic zezwolili, aby toczący spór udawali się na grunt, o który toczył się spór, i przynosili grudkę jakąś z niego, jakby całą ziemię przed pretora na sąd (in ius) i przy pomocy tej grudki (ex iure manum consertum), tak jakby na całym gruncie dokonywali windykacji.
Scarica file
Regole di citazione
##plugins.themes.libcom.share##