Pubblicato il: 2021-03-13

RZYMSCY ŻOŁNIERZE I ICH NIEWOLNICY – SPECYFIKA WZAJEMNYCH RELACJI

Ireneusz Łuć
Zeszyty Prawnicze
Sezione: Artykuły
https://doi.org/10.21697/zp.2021.21.1.01

Abstract

Pod względem prawnym w państwie rzymskim niewolnicy nie podlegali obowiązkowi służby wojskowej i nie mogli jej formalnie pełnić. Dowodzi tego stwierdzenie Eliusza Marcianusa (Aelius Marcianus), wyrażone w jego pracy o „Zasadach prawnych” (Regularia): „w Rzymie niewolnikom pod groźbą kary śmierci zabraniano każdego rodzaju służby wojskowej” – PIR2 A 215; D. 49,16,11 (Marc., 2 Reg.): Ab omni militia servi prohibentur: alioquin capite puniuntur.

W rzeczywistości – a jasno ukazują to zachowane wzmianki źródłowe ‒ osoby o takim właśnie statusie nie tylko były obecne na terenie rzymskich obozów wojskowych, ale i egzystowały u boku żołnierzy, którzy byli ich prawnymi właścicielami. Co więcej, w państwie rzymskim miały miejsce sytuacje, kiedy to byłych niewolników, wyzwolonych ze zgodnej z prawem niewoli, wcielano jako żołnierzy do oddziałów wojskowych.

W regulacjach prawa rzymskiego można natrafić na odwołania dotyczące niewolników, którzy byli własnością żołnierzy, służących w różnych rzymskich formacjach wojskowych.

Celem niniejszego artykułu jest nie tylko przybliżenie tytułowego problemu relacji, jakie mogły łączyć Rzymian z ich niewolnikami, kiedy ci pierwsi odbywali służbę wojskową, lecz także określenie zakresu odpowiedzialności, jaką za czyny niedozwolone popełnione przez niewolników mogli ponosić ich wojskowi właściciele.

Regole di citazione

Łuć, I. (2021). RZYMSCY ŻOŁNIERZE I ICH NIEWOLNICY – SPECYFIKA WZAJEMNYCH RELACJI. Zeszyty Prawnicze, 21(1), 7–44. https://doi.org/10.21697/zp.2021.21.1.01

##plugins.themes.libcom.share##


##plugins.themes.libcom.BOCookieBarText##